The new website of the AkzoNobel Art Foundation is visible on new browsers such as Microsoft Edge, Google Chrome, Safari and Firefox.
“Kleur is essentieel, kleur is energiek, kleur vertegenwoordigt de diversiteit van de samenleving en kleur verbindt.”
Hester Alberdingk Thijm, director AkzoNobel Art Foundation
Vernieuwde tentoonstelling Common Ground 2: Connect in Color
Na de succesvolle tentoonstelling 'Common Ground' is het tijd voor het vervolg: 'Common Ground 2: Connect in Color'. Het is een tenstoonstelling in de lijn van 'Common Ground', maar met een vernieuwde blik ingericht met topwerken van oude bekenden en nieuwe talenten.
Common Ground staat voor verbinding, voor ontmoetingen tussen elkaar op het niveau van ideeën, idealen en identiteit. In dit tweede deel staat als extra component kleur centraal. Kleur is essentieel, kleur is energiek, kleur vertegenwoordigt de diversiteit van de samenleving en kleur verbindt.
Deze tentoonstelling verkent de betekenis en invloed van verschillende kleuren, en vormen een brug tussen makers en toeschouwers. De Art Space werkt als spiegel voor de diversiteit binnen en buiten AkzoNobel en toont onze Passion for Paint!
De Snæfell, een afgelegen berg op IJsland, is een magische en unieke plek. Door de caleidoscopische luchten boven de top en de constant veranderende kleuren van het omringende landschap is de berg een populaire en fotogenieke attractie. In 'Skies over Snaefell', een lichtinstallatie van Allard van Hoorn (1968, Nederland), worden deze veranderende luchten gevisualiseerd. Een computer die continu het internet doorzoekt naar beelden van de Snæfell, bestuurt de installatie van 2500 regenboogkleurige ledlampen in vluchtige tinten. Die internetbeelden worden geïndexeerd en de luchten en berg worden met speciale software van elkaar gescheiden. Dit mysterieuze werk van Van Hoorn toont via internet de abstracte realiteit van de luchten boven de Snæfell. Als wij er niet in slagen om onze natuurlijke omgeving voor het nageslacht te bewaren, is die lucht misschien het enige wat er straks overblijft.
'Skies over Snaefell' is ontstaan als een samenwerking van drie partijen: de Appel, het Mondriaan Fonds en Van Hoorn.
‘Ponte de Villa du Gamek, Luanda, Angola’ van Lard Buurman (1969, Nederland) maakt deel uit van de serie ‘Africa Junctions’, waarvoor Buurman gedurende zes jaar (2008-2014) veertien steden in twaalf Afrikaanse landen heeft bezocht. Zijn doel is het in kaart brengen en vastleggen van de veranderende ritmes en de informele, vaak chaotische netwerken van Afrikaanse steden: plaatsen die voor de meeste westerlingen grotendeels 'onzichtbaar' blijven. De beelden van Buurman zijn een kruising tussen documentaire en geënsceneerde fotografie: de definitieve afbeelding wordt achteraf in de studio gecreëerd door een aantal opnames vanuit hetzelfde perspectief te combineren. In een tijd van toenemende globalisering en verstedelijking hoopt Buurman dat zijn werk ons "een idee kan geven over de mogelijke toekomst van onze eigen steden."
‘Suntrap VIII’ (2011) van Esther Jiskoot (1963, Nederland) maakt deel uit van een grotere serie sculpturen waarmee zij de luminescente schoonheid van zonnestralen wil vangen. Het werk, gehuld in een felgekleurde gele gloed, is kenmerkend voor de werkwijze van Jiskoot, die uiteenlopende materialen met glaskralen combineert. Die kralen rijgt ze tot lange draden om ze vervolgens in uiteenlopende vormen te haken of te breien. De titels vormen een onlosmakelijk onderdeel van het werk van Jiskoot. "Zij maken deel uit van het zintuiglijk aspect ervan", zegt zij hier zelf over en zijn essentieel om het werk te doorgronden. ‘Suntrap VIII’ vertoont overeenkomsten met een ouderwetse val die jagers gebruikten. De ribben worden gevormd door (of zijn doordrenkt met) zonnestralen. Dit werk belichaamt zowel de aspiratie als de onmogelijkheid om de kracht te beteugelen van een van de meest majestueuze hulpbronnen in de natuur: de zon.
Wanneer Jan Roeland (1935–2016, Nederland) schilderde verloor het alledaagse de last van de lusteloze blik. Zijn werk is abstract te noemen, maar de abstractie leidt bij Roeland nooit tot onbegrip, zo ook hier bij 'Tulp' (2011-2012). Op eigenzinnige, vaak humoristische wijze schildert hij de kern van het object. Het object verliest in zijn werk wellicht de complexiteit van het individuele, maar de spanning van de vorm in het veld wordt gewonnen. Het object verbindt zich met zijn omgeving, neemt stelling en spreekt in heldere tonen.
In de studio voor Architectural Art, Design and Urban Space van Frank Havermans (1967, Nederland) worden strategische interventies voor specifieke locaties gemaakt waarmee het menselijk lichaam vanuit zijn eigen veilige omgeving interactief contact kan maken met de buitenwereld. In een wereld die uitsluitend draait om efficiëntie, snelheid en standaardisatie creëert Havermans innovatieve oplossingen die inspelen op zowel individuele als collectieve behoeften. In ‘KAPKAR/ WS1P- AN’, gemaakt voor de Art Space in opdracht van AkzoNobel, wordt dit gemeenschappelijk domein opnieuw gedefinieerd, waardoor het ook een nieuwe betekenis krijgt. De installatie van Havermans is gemaakt van onze producten en vormt daarmee een unieke combinatie van de 'common ground' met een persoonlijke invalshoek. Tussen twee pilaren hangt een eenpersoons werkplek: een plek om je terug te trekken en veilig te voelen, maar wel voor iedereen zichtbaar en toegankelijk. ‘KAPKAR/ WS1P- AN’ is met recht een zwevende werkplek te noemen.
Gijs Frieling (1966, Nederland) staat bekend om zijn levendige, decoratieve en overrompelende muurschilderingen. Zijn werk uit 2018, ‘Common Background’ (speciaal gemaakt voor ‘Common Ground’), toont een sublieme en ongerepte schoonheid. Vanuit de beschutting van een koel, groen bos met uitsluitend Gods schepselen als gezelschap, dwaalt de blik van de kijker over een wijds wateroppervlak om uiteindelijk bij de besneeuwde bergtoppen in de verte tot rust te komen. Roze omrande wolken drijven loom boven de bergtoppen, als wollige mutsjes die vroeg of laat zullen dalen om die rotsige hoofden te bedekken. "Voordat wij leren lezen en schrijven en ons kunnen bewapenen met woorden om onze weg in de werkelijkheid te vinden, beschouwen wij de natuur niet als een kracht die wezenlijk van onszelf verschilt", zegt Frieling. Deze oerrelatie tussen natuur en mens vormt onze gemeenschappelijke achtergrond. Die relatie verdient het opnieuw te worden aangewakkerd en gekoesterd. De Arcadische visie van Frieling appelleert aan het diepe verlangen van de mens om opnieuw en op harmonieuze wijze één te worden met de onschuldige natuur. Zo kunnen we ontsnappen aan de harde realiteit, die steeds sterker wordt bepaald door digitalisering, verstedelijking, globalisering en de bijbehorende gevoelens van onthechting.
‘Tatiana (Butterfly)’ van Hans Op de Beeck (1969, België) maakt deel uit van een serie levensgrote sculpturen met een matgrijze, betonachtige 'huid'. Dit werk, genoemd naar het meisje dat ervoor model heeft gestaan, straalt een gevoel van betovering uit. Tatiana zit muisstil met haar ogen dicht. Op haar uitgestoken wijsvinger is een vlinder neergestreken. Op de Beeck probeert altijd om de zintuigen van de toeschouwer te stimuleren. Dit beeldhouwwerk reflecteert onze blik dan ook niet, maar houdt die vast en dwingt ons om een voorstelling te maken van wat het meisje voelt. Dit rustige, meditatieve kunstwerk is een eerbetoon aan de poëzie van de kleine gebaren; aan de kleine dingen in het leven die voor kinderen zo belangrijk zijn, maar door volwassenen vaak over het hoofd worden gezien. ‘Tatiana (Butterfly)’ voert ons weer terug naar de dromen uit onze kindertijd.
Miguel Ybáñez (1946, Spanje) gebruikt een grote variatie aan materialen en technieken om zijn kunst te maken. Zijn Arte Povera raakt aan de gemeenschappelijke verbeelding, het geheugen dat verder rijkt dan het individu. In het werk 'El Museo de Iusion' brengt Ybáñez in felle kleuren geschilderde stukken spaanplaat en allerhande objecten bijeen om tot een verrassend geheel te komen dat men zich toch vaag meent te herinneren.
Sinds 2004 werkt Charles Avery (1973, Verenigd Koninkrijk) aan ‘The Islanders’: zijn epische project over een fictief eiland. Avery brengt zijn fantasiewereld met uiteenlopende media in kaart en voorziet haar van een geschiedenis, cultuur, religie en samenleving. Midden op het eiland ligt de stad Onomatopoeia. ‘Untitled (Tree No. 1 for the Jadingadendar)’, uit 2012, rijk beladen met vruchten gemaakt van was aan metalen takken, is afkomstig uit Jadingadendar, het stadspark van Onomatopoeia waarin geen plant meer leeft omdat de eilandbewoners zich van de natuur hebben afgekeerd. De vreemde en tegelijkertijd vertrouwde wereld van ‘The Islanders’ is geen utopie, maar houdt onze eigen samenleving een spiegel voor.
Sinds 2004 werkt Charles Avery (1973, Verenigd Koninkrijk) aan ‘The Islanders’: zijn epische project over een fictief eiland. Avery brengt zijn fantasiewereld met uiteenlopende media in kaart en voorziet haar van een geschiedenis, cultuur, religie en samenleving. Midden op het eiland ligt de stad Onomatopee. ‘Untitled (Tree No. 1 for the Jadingadendar)’, rijkbeladen met wassen vruchten aan metalen takken, is afkomstig uit Jadingadendar, het stadspark van Onomatopee waarin geen plant meer leeft omdat de eilandbewoners zich van de natuur hebben afgekeerd. De vreemde en tegelijkertijd vertrouwde wereld van ‘The Islanders’ is geen utopie, maar houdt onze eigen samenleving een spiegel voor.
Eelco Brand (1969, Nederland) maakt digitaal geanimeerde fantasiewerelden. In 'BL. movi' (2012) zijn twee amorfe blauwe figuren op een open plek in het bos verwikkeld in een excentrieke pas de deux waarbij ze voortdurend in elkaar opgaan en weer uit elkaar gaan. Deze blauwe protagonisten staan als schildwachten voor het scherm, klaar om hun natuurlijke habitat opnieuw binnen te gaan. Zij vormen een intrigerende confrontatie tussen beeld en materie. De blauwe figuren zijn gespoten met autolakken, die waarschijnlijk voor AkzoNobel medewerkers bekend zijn. Het atelier van Brand is gehuisvest in een oude kauwgomballenfabriek in Breda. Van daaruit speelt hij de rol van schepper van een bovenwerkelijk universum, door technisch perfecte schijnbeelden te creëren van een onvolkomen natuur die continu bedreigd wordt door menselijk ingrijpen. Dit is voor Brand een manier om te leren leven met de realiteit, terwijl hij tegelijkertijd blijft streven naar het onmogelijke.
De schilderijen van Robert Zandvliet (1970, Nederland) overbruggen de afstand tussen het abstracte en het figuratieve. Toen Zandvliet begon, schilderde hij gesimplificeerde en sterk uitvergrote alledaagse objecten. Sinds eind jaren negentig laat hij zich echter inspireren door de figuratieve kunst en de natuur. Terwijl de nadruk vroeger lag op de vorm en de lijn, ligt de nadruk in zijn landschappen nu op de vloeiende beweging van de kwast en het ritme van zijn toets. Waar het hem om gaat is licht, ruimte en traagheid, bovenal om ons in verrukking te brengen middels verf op doek.
“Kleur is essentieel, kleur is energiek, kleur vertegenwoordigt de diversiteit van de samenleving en kleur verbindt.”
Hester Alberdingk Thijm, director AkzoNobel Art Foundation
Vernieuwde tentoonstelling Common Ground 2: Connect in Color
Na de succesvolle tentoonstelling 'Common Ground' is het tijd voor het vervolg: 'Common Ground 2: Connect in Color'. Het is een tenstoonstelling in de lijn van 'Common Ground', maar met een vernieuwde blik ingericht met topwerken van oude bekenden en nieuwe talenten.
Common Ground staat voor verbinding, voor ontmoetingen tussen elkaar op het niveau van ideeën, idealen en identiteit. In dit tweede deel staat als extra component kleur centraal. Kleur is essentieel, kleur is energiek, kleur vertegenwoordigt de diversiteit van de samenleving en kleur verbindt.
Deze tentoonstelling verkent de betekenis en invloed van verschillende kleuren, en vormen een brug tussen makers en toeschouwers. De Art Space werkt als spiegel voor de diversiteit binnen en buiten AkzoNobel en toont onze Passion for Paint!
De Snæfell, een afgelegen berg op IJsland, is een magische en unieke plek. Door de caleidoscopische luchten boven de top en de constant veranderende kleuren van het omringende landschap is de berg een populaire en fotogenieke attractie. In 'Skies over Snaefell', een lichtinstallatie van Allard van Hoorn (1968, Nederland), worden deze veranderende luchten gevisualiseerd. Een computer die continu het internet doorzoekt naar beelden van de Snæfell, bestuurt de installatie van 2500 regenboogkleurige ledlampen in vluchtige tinten. Die internetbeelden worden geïndexeerd en de luchten en berg worden met speciale software van elkaar gescheiden. Dit mysterieuze werk van Van Hoorn toont via internet de abstracte realiteit van de luchten boven de Snæfell. Als wij er niet in slagen om onze natuurlijke omgeving voor het nageslacht te bewaren, is die lucht misschien het enige wat er straks overblijft.
'Skies over Snaefell' is ontstaan als een samenwerking van drie partijen: de Appel, het Mondriaan Fonds en Van Hoorn.
‘Ponte de Villa du Gamek, Luanda, Angola’ van Lard Buurman (1969, Nederland) maakt deel uit van de serie ‘Africa Junctions’, waarvoor Buurman gedurende zes jaar (2008-2014) veertien steden in twaalf Afrikaanse landen heeft bezocht. Zijn doel is het in kaart brengen en vastleggen van de veranderende ritmes en de informele, vaak chaotische netwerken van Afrikaanse steden: plaatsen die voor de meeste westerlingen grotendeels 'onzichtbaar' blijven. De beelden van Buurman zijn een kruising tussen documentaire en geënsceneerde fotografie: de definitieve afbeelding wordt achteraf in de studio gecreëerd door een aantal opnames vanuit hetzelfde perspectief te combineren. In een tijd van toenemende globalisering en verstedelijking hoopt Buurman dat zijn werk ons "een idee kan geven over de mogelijke toekomst van onze eigen steden."
‘Suntrap VIII’ (2011) van Esther Jiskoot (1963, Nederland) maakt deel uit van een grotere serie sculpturen waarmee zij de luminescente schoonheid van zonnestralen wil vangen. Het werk, gehuld in een felgekleurde gele gloed, is kenmerkend voor de werkwijze van Jiskoot, die uiteenlopende materialen met glaskralen combineert. Die kralen rijgt ze tot lange draden om ze vervolgens in uiteenlopende vormen te haken of te breien. De titels vormen een onlosmakelijk onderdeel van het werk van Jiskoot. "Zij maken deel uit van het zintuiglijk aspect ervan", zegt zij hier zelf over en zijn essentieel om het werk te doorgronden. ‘Suntrap VIII’ vertoont overeenkomsten met een ouderwetse val die jagers gebruikten. De ribben worden gevormd door (of zijn doordrenkt met) zonnestralen. Dit werk belichaamt zowel de aspiratie als de onmogelijkheid om de kracht te beteugelen van een van de meest majestueuze hulpbronnen in de natuur: de zon.
Wanneer Jan Roeland (1935–2016, Nederland) schilderde verloor het alledaagse de last van de lusteloze blik. Zijn werk is abstract te noemen, maar de abstractie leidt bij Roeland nooit tot onbegrip, zo ook hier bij 'Tulp' (2011-2012). Op eigenzinnige, vaak humoristische wijze schildert hij de kern van het object. Het object verliest in zijn werk wellicht de complexiteit van het individuele, maar de spanning van de vorm in het veld wordt gewonnen. Het object verbindt zich met zijn omgeving, neemt stelling en spreekt in heldere tonen.
In de studio voor Architectural Art, Design and Urban Space van Frank Havermans (1967, Nederland) worden strategische interventies voor specifieke locaties gemaakt waarmee het menselijk lichaam vanuit zijn eigen veilige omgeving interactief contact kan maken met de buitenwereld. In een wereld die uitsluitend draait om efficiëntie, snelheid en standaardisatie creëert Havermans innovatieve oplossingen die inspelen op zowel individuele als collectieve behoeften. In ‘KAPKAR/ WS1P- AN’, gemaakt voor de Art Space in opdracht van AkzoNobel, wordt dit gemeenschappelijk domein opnieuw gedefinieerd, waardoor het ook een nieuwe betekenis krijgt. De installatie van Havermans is gemaakt van onze producten en vormt daarmee een unieke combinatie van de 'common ground' met een persoonlijke invalshoek. Tussen twee pilaren hangt een eenpersoons werkplek: een plek om je terug te trekken en veilig te voelen, maar wel voor iedereen zichtbaar en toegankelijk. ‘KAPKAR/ WS1P- AN’ is met recht een zwevende werkplek te noemen.
Gijs Frieling (1966, Nederland) staat bekend om zijn levendige, decoratieve en overrompelende muurschilderingen. Zijn werk uit 2018, ‘Common Background’ (speciaal gemaakt voor ‘Common Ground’), toont een sublieme en ongerepte schoonheid. Vanuit de beschutting van een koel, groen bos met uitsluitend Gods schepselen als gezelschap, dwaalt de blik van de kijker over een wijds wateroppervlak om uiteindelijk bij de besneeuwde bergtoppen in de verte tot rust te komen. Roze omrande wolken drijven loom boven de bergtoppen, als wollige mutsjes die vroeg of laat zullen dalen om die rotsige hoofden te bedekken. "Voordat wij leren lezen en schrijven en ons kunnen bewapenen met woorden om onze weg in de werkelijkheid te vinden, beschouwen wij de natuur niet als een kracht die wezenlijk van onszelf verschilt", zegt Frieling. Deze oerrelatie tussen natuur en mens vormt onze gemeenschappelijke achtergrond. Die relatie verdient het opnieuw te worden aangewakkerd en gekoesterd. De Arcadische visie van Frieling appelleert aan het diepe verlangen van de mens om opnieuw en op harmonieuze wijze één te worden met de onschuldige natuur. Zo kunnen we ontsnappen aan de harde realiteit, die steeds sterker wordt bepaald door digitalisering, verstedelijking, globalisering en de bijbehorende gevoelens van onthechting.
‘Tatiana (Butterfly)’ van Hans Op de Beeck (1969, België) maakt deel uit van een serie levensgrote sculpturen met een matgrijze, betonachtige 'huid'. Dit werk, genoemd naar het meisje dat ervoor model heeft gestaan, straalt een gevoel van betovering uit. Tatiana zit muisstil met haar ogen dicht. Op haar uitgestoken wijsvinger is een vlinder neergestreken. Op de Beeck probeert altijd om de zintuigen van de toeschouwer te stimuleren. Dit beeldhouwwerk reflecteert onze blik dan ook niet, maar houdt die vast en dwingt ons om een voorstelling te maken van wat het meisje voelt. Dit rustige, meditatieve kunstwerk is een eerbetoon aan de poëzie van de kleine gebaren; aan de kleine dingen in het leven die voor kinderen zo belangrijk zijn, maar door volwassenen vaak over het hoofd worden gezien. ‘Tatiana (Butterfly)’ voert ons weer terug naar de dromen uit onze kindertijd.
Miguel Ybáñez (1946, Spanje) gebruikt een grote variatie aan materialen en technieken om zijn kunst te maken. Zijn Arte Povera raakt aan de gemeenschappelijke verbeelding, het geheugen dat verder rijkt dan het individu. In het werk 'El Museo de Iusion' brengt Ybáñez in felle kleuren geschilderde stukken spaanplaat en allerhande objecten bijeen om tot een verrassend geheel te komen dat men zich toch vaag meent te herinneren.
Sinds 2004 werkt Charles Avery (1973, Verenigd Koninkrijk) aan ‘The Islanders’: zijn epische project over een fictief eiland. Avery brengt zijn fantasiewereld met uiteenlopende media in kaart en voorziet haar van een geschiedenis, cultuur, religie en samenleving. Midden op het eiland ligt de stad Onomatopoeia. ‘Untitled (Tree No. 1 for the Jadingadendar)’, uit 2012, rijk beladen met vruchten gemaakt van was aan metalen takken, is afkomstig uit Jadingadendar, het stadspark van Onomatopoeia waarin geen plant meer leeft omdat de eilandbewoners zich van de natuur hebben afgekeerd. De vreemde en tegelijkertijd vertrouwde wereld van ‘The Islanders’ is geen utopie, maar houdt onze eigen samenleving een spiegel voor.
Sinds 2004 werkt Charles Avery (1973, Verenigd Koninkrijk) aan ‘The Islanders’: zijn epische project over een fictief eiland. Avery brengt zijn fantasiewereld met uiteenlopende media in kaart en voorziet haar van een geschiedenis, cultuur, religie en samenleving. Midden op het eiland ligt de stad Onomatopee. ‘Untitled (Tree No. 1 for the Jadingadendar)’, rijkbeladen met wassen vruchten aan metalen takken, is afkomstig uit Jadingadendar, het stadspark van Onomatopee waarin geen plant meer leeft omdat de eilandbewoners zich van de natuur hebben afgekeerd. De vreemde en tegelijkertijd vertrouwde wereld van ‘The Islanders’ is geen utopie, maar houdt onze eigen samenleving een spiegel voor.
Eelco Brand (1969, Nederland) maakt digitaal geanimeerde fantasiewerelden. In 'BL. movi' (2012) zijn twee amorfe blauwe figuren op een open plek in het bos verwikkeld in een excentrieke pas de deux waarbij ze voortdurend in elkaar opgaan en weer uit elkaar gaan. Deze blauwe protagonisten staan als schildwachten voor het scherm, klaar om hun natuurlijke habitat opnieuw binnen te gaan. Zij vormen een intrigerende confrontatie tussen beeld en materie. De blauwe figuren zijn gespoten met autolakken, die waarschijnlijk voor AkzoNobel medewerkers bekend zijn. Het atelier van Brand is gehuisvest in een oude kauwgomballenfabriek in Breda. Van daaruit speelt hij de rol van schepper van een bovenwerkelijk universum, door technisch perfecte schijnbeelden te creëren van een onvolkomen natuur die continu bedreigd wordt door menselijk ingrijpen. Dit is voor Brand een manier om te leren leven met de realiteit, terwijl hij tegelijkertijd blijft streven naar het onmogelijke.
De schilderijen van Robert Zandvliet (1970, Nederland) overbruggen de afstand tussen het abstracte en het figuratieve. Toen Zandvliet begon, schilderde hij gesimplificeerde en sterk uitvergrote alledaagse objecten. Sinds eind jaren negentig laat hij zich echter inspireren door de figuratieve kunst en de natuur. Terwijl de nadruk vroeger lag op de vorm en de lijn, ligt de nadruk in zijn landschappen nu op de vloeiende beweging van de kwast en het ritme van zijn toets. Waar het hem om gaat is licht, ruimte en traagheid, bovenal om ons in verrukking te brengen middels verf op doek.